İyilik ve yardımda sınır tanımayalım

NEVZAT AKSOY

– İYİLİK ETMEK, İTİBARDAN BİR ŞEY

EKSİLTMEZ-

Değerli okuyucularımız ,hayat doğumdan ölünceye kadar bir yolculuk, bizlerde bu yolculuktan dura-

ğa varıncaya kadar, imtihan-

da olan birer yolcuyuz.

Bu yolculuk sınavında, za-

man sürekli aleyhimize işliyor.

Nasıl ki bir öğrenci sınava

girdiği zaman, tüm konular-

dan sorumlu olduğu gibi, ba-

ki olan dünyanın sınavını da

vermek için, hakkın ve haya-

tın tüm konularından sorum-

yuz, ve mesuluz.

İşte bu sınavda durağa varma-

dan, kendimizi sorgulayıp, hangi konularda zayıf, hangi konularda yeterli olduğumu-

zu tespit edip, zayıf yönleri-

mizin tamiri için, yoğun bir çaba ve istek göstererek, e-

bedi hayatımızın sınavının-

dan geçebiliriz.

Baki olan dünyanın sınavını kazanmada nasıl ki hiç tor-

pil, hiç bir yardım islemiyor-

sa, fani olan içinde yaşadığı-

mız hayatta da bizi kendi eli-

mizle yaptığımız iyilikler, ve amellerimizden başka hiçbir azığımız yoktur.

Koskoca uzun bir hayat zannettiğimiz, yaşamımız maalesef, zama-

nın işleyen sürecine, esir dü-

şerek her gün biraz daha,

bizleri sona yaklaştırıyor.

Peki biz bu hayat yolculuğu-

muz devam ederken, gidece-

ğimiz yerde perişan olma-

mak, hesap verebilecek han-

gi malzemelerle gidiyoruz?

Tedariğimizi yaptık mı?

Nasıl bir yemeği yediğimiz zaman, tuzlumu, acımı, tatlı mı, ekşi mi, bunu fark edebi-

liyorsak, yanlışıyla, doğru-

suyla, günahı ve sevabıyla, her insanda kendinden ha-

berdardır, ve günahını bil-

mektedir.

Değerli okuyucularımız bu hayatta, bizler boş gelmedik.

Bir gaye için geldik.

Dünyaya gözlerimizi açtığımızdan şimdiki yaşadığımız sürece kadar, hep bir şeyler ögren-

dik.

Hayat bizlere bazı inişli, çıkışlı dersler verdi.

İşte eğer bizde bu yaşam serüve-

ninden iyi bir analiz, yapmayı

öğrenebilmişsek, topluma bazı hataları telafi etme adı-

na, bazı insanlarımıza doğru-

yu görmelerine vesile olabili-

riz.

Maalesef üzülerek belirt-

mek istediğim bir toplumsal

gerçegimiz, bir ayıbımız, ger-

çek anlamda bazı insanları-

mız, birbirine istemiyor.

Başka bir deyişle birbirine gözü

açılmıyor.

Neden degerli in-

sanlar birbirimize istemeye-

lim?

Sizden biriniz kendisi için sevdiğini, kardeşi için de sevmedikçe iman etmiş ola-

maz.

Nitekim Allah Resulü s.a.v’in Ebu Hüreyre r.a.a; kendin i-

çin sevdiğin şeyleri insanlar için de sev ki mümin olasın.dediği nakledilmiştir.

Yukarıdaki hadisi şerifeye bakarak, hem dinimizin, hem de insanlığımızın gereği de-

ğil midir?Birbirimize istemek ve sevmek. Haset( kıskançlık) ateşin o-

dunu yediği gibi; insanları da

yer bitirir.Işte cemiyet ve

toplumların, gelişim ve yük-

selmesine tehlike arz eden, yıkılmalara, sebeb olan bu hastalığı, kendimizden ve toplumumuzdan uzaklaştır-

mak için her türlü savaşı ver-

meliyiz.

Manevi dünyamızın adeta ilacı sayılabilecek değer-

lerinden iyilik yapmakta, di-

nin gereği ve insan olabilme-

nin anahtarıdır.

Hz. Peygamberimiz bir hadi-

si şerifte misafire ikramda acele ediniz.

İyilik ve hayırda da bir yarış-

ta olmayı müslümanlara an-

latıyor.İnsanlığımız gereği i-

yilik yapmak, riyasız ve Allah

rızasını kazanmak için yapıl-

malıdır.

Zaten günümüzde

bazı insanların reklam modası haline getirdiği iyilik,

maalesef hayır ve işsevselliğini kaybetmekte-

dir.Ama gerçekten doğal ve içten yapılan bir yardım ve i-

yiliğin verdiği haz ve sevinci

yaşayanlar bilir.

Değerli okuyucularımız sizlerle çaresiz kalmış bir kardeşimize yapmış oldu-

ğum bir yardımın bana ver-

miş olduğu haz ve sevinci paylaşmak istiyorum.

Değerli okuyucularımız Bursa’da yönetici olarak çalıştığım bir zamanda, izin günüme denk gelen bir günde metro treninde gider-

ken biri benim yanımdaki

koltuğa oturdu. Elinde bir es-

ki poşet, kulak ve ense ke-

narları, yara bere içinde ol-

dukça perişan ve bitkin bir haldeydi.Metro treni içinde yol gidiyoruz.Bana dönüp

Osmangazi Belediyesine na-

sıl gidilir, yardımcı olurmusu-

nuz?dedi.Bende memnuni-

yetle yardımcı olurum dedim

Kulak ve ense yarasından

dolayı, ayakta olan yolcular, ondan uzaklasıyorlardı.Ben arkadaşa bu yaralar nasıl oldu?niçin Osmangazi belediyesine gitmek istediği-

ni sordum.O da sorununu

bana anlatmaya başladı.

Düzce’den geldiğini, İşsiz ve çaresiz olduğunu, aylarca elektrik ve su borcunu ve ço-

luk çocuğuna bakmadığını, iş bulamadığı için de Bursa-

ya gelip,bir iş bulur ve çalışır

umuduyla geldiğini, fakat

parası ve yatacak yeri olma-

dığı için 2 gündür aç ve

banklarda yattığını anlattı.

Bende oldukça perişan bir halde olan bu arkadaşa ken-

dilerine bu metrodaki yolcu-

lardan para yardımı talebin-

de bulunma teklif ettim, ka-

bul etti.

Bende oturduğum yerden ayağa kalktım, yanımda otu-

ran arkadaşın başından ge-

çen olayı yolculara anlattım.

Allah rızası için bu arkadaşa yardım etme talebinde bulu-

narak, bu gibi vakaların as-

lında bizlerin toplumsal bir

ayıbımız olduğunu, anlatarak

bu arkadaşa yardımcı olma-

larını istedim.

İlk yardımı

kendim cebimden çıkardı-

ğım bir miktar parayı arka-

daşa vererek,yardım iştirakı-

na katılımı arttırdım.

Yardım-

lar peş peşe gelmeye başla-

dı Tabiki bu yardımlar 3 is-

tasyonda in binle tamamla-

dık.

Artık biraz parası olduğu-

nu, karnını doyurmak için bir

restaurana götürdüm.Karnını

doyurduktan sonra, onu Bur-

sa Valiliğine götürdüm.Duru-

munu yetkililere anlattım.

Kalacak yeri olmadığı için, bir barınma evine yerleştiŕil-

mesi için yardımcı olmaları-

nı rica ettim.

Gerekli evrakları

tamamlayıp, Batıkent Ürünlü

Barınma Merkezine kendisi-

ne refakat ederek götürüp teslim ederek, mutlu bir iç huzura kavuşarak oradan ay-

rıldım.

Değerli okuyucularımız ha-

yatta yokluğun, ve varlığında

tecrübesini yaşamayanlar, hayatı gerçek anlamda anla-

yamazlar.

Caresizlik, sadece

eli kelepçeli ve demir par-

maklıklar arkasında olanlar

değildir.

İşsizligin, yokluğun,

açlığın, insanların el ve ayak-

larını kelepçe vurarak, ek-

mek bekleyen yuvalara hayatı zindan eden gerçek

kişilerin bir nevi kıyametini

yaşadığı toplumumuzun kanayan bir yarasıdır.

Degerli

okuyucularımız, birbirimize

isteyelim.Iyilik ve yardımda

sınır tanımayalım.Birbirimize

istemek ve iyiliklerde bulun-

mak, itibarımızı ve malımızı

eksitmez.İnsanlık ve şerefimizi de yükseltir.

Saygı ve sevgilerimle